ცელქობს ნიავი.. თვეა ვარდების..
თვეა ვარდების და აღმაფრენის..
უსკრულის პირას, სადაც ვვარდებით,
ვარდების ფეთქვამ მიბოძა ფრთები..

გადავუფრინე გრძნობებს დაზაფრულს,
როგორც წალეკილ ყრმობის ნიაღვარს,
ვერ დავიბრუნებ, ვიცი, გაზაფხულს,
რადგან წახვედი.. მე კი.. მე აქ ვარ!

შემოიძარცვეს კაბა ხავერდის,
ვარდის ფურცელით ნაკვალთ ვნებებმა,
მე შენს ლოდინში ისე დავბერდი,
აღარ მწამს ის რაც უნდა მეგემა..

ჩავეხუტები ბებერ გეენას,
კუპრის ცრემლების ნახეთქ წვიმაში
რომ სხვა გიშაქრავს ახლა მაგ ენას,
ხშირი სუნთქვებით მაძღარ დილაში..

მიდის აგვისტო.. შენით ნაკრთომი,
ვარდთა წიაღში ნაშობი ეკლის,
ვარდის ფურცლების ეკლესიაში,
ძველ სამადლობელს ამბორით გეტყვი.

მე დიდ სექტემბრის ფეხრთით ჩავივლი
რომ შეგავედრო ნეკერჩხლის თოვას,
გაცვივა ვარდი ნაირნაირი,
ვარდის ფურცლების ნამქერში მოვალ!

შენზე ოცნებებს ძილში ვუჩოქებ,
ვარდის სურნელმა უკვე დამტოვა,
და მეცინება ყველა უცხოზე,
ვისაც აირჩევ.. როცა მარტო ვარ..
,
მიასვენებენ ხვამლში ხეიბრებს
დედა ღრუბელი ცრემლებს დააღვრის,
რომ დავიბადე კვლავ იმ სეირზე,
ზედ რომ გატყვია დაღად გადაღლის..

გამიღიმებენ ვარდის კოკრები,
და სიყმაწვილეს ქარი მოიტანს,
ამდის სურნელი თეთრი ბოცვრების,
და ღიმილიანს გითვლის მოკითხვას...