გამოიარა ქალაქ პრაღაზე გზად შემოდგომამ,
სადღაც იქ, სკვერში მოწყენილი დაუხვდა კაფკა,
ბერმა ქალაქმა ვერ მოასწრო ფეხზე ადგომა,
ისე დაეშვნენ გრძნობებივით ფოთლები დაბლა..

ვერ გრძნობდა კაფკა შემოდგომის სურნელს საოცარს,
იჯდა დაღლილი ცხოვრების და სხვისი ლოდინით..
ფოთლების მარშში იდუმალმა ქალმა მაკოცა
და ნარინჯისფერ ლაშქარს გაჰყვა, როგორც ოდინი..

ჩამოვჯექ ჭადრის კოჟრების ქვეშ, გაფიცრულ სკამზე,
და საღებავი ჩანაწერებს ჩემსას აეკრო,
ტუჩის კუთხეებს ღიმილს ჰგვრიდათ ფიქრი ადამზე,
კაცობრიობის შეცდომებზეც ალბათ.. საერთოდ..

არ მცემდა ჯერაც შემოდგომის სურნელი შენი,
და ამიტომაც ვერ გიპოვე.. როცა მოხვედი..
გადის დღეები.. უშენობა დღითიდღე მშვენის,
გზად ნარინჯისფრად შემოსილან შენეებრ ხეები..

წიგნებით ხელში მისეირნობს პატარა კაფკა,
და სკოლის გარდა ახლა მის ტვინს არრა ადარდებს,
ჯერ ხომ არ იცის, მისულს ჩანთა რომ დაუვარდა,
და ვიღაც თავის შემოდგომის სურნელს გადასდებს..

ვეცადე დროში დავწეოდი შენს ლამაზ ცისკარს,
და არ მესმოდა, მოუსვლელად რატომ წახვედი,
თურმე ჯერ ისევ შემოდგომის ფოთოლად ქრიხარ და
მე კი სკვერში გელოდები როგორც მნახველი..

მალე დაათოვს, იქნებ გვიან.. ნარინჯის ქუჩებს,
და შემოდგომის მღვრიე სუნთქვას ფიფქებს დააფენს,
პრაღის ქუჩებში დავეძებდი დანიშნულ ტუჩებს,
ვიცი.. მოგძებნი და უსიტყვოდ გეტყვი ყველაფერს...