ვეღარა ვსუნთქავ, შენ სიცოცხლის წამრთვი ძალა;
გზაბნეული დამიხსენი ლაბირნთიდან...
მერე მითხარი ეს სიამე შენთვისაც კმარა!
და ამომშალე შენი ფიქრიდან!

გულმაც შეწყვიტა სამუდამოდ ამ მკერდში ფეთქვა,
შენს გარდა უკვე ვღარავის ვეღარ იკარებს,
ეხ მიყვარხარო ...ნეტავ ჩემთვის არასდროს გეთქვა
ვიცი არასდროს აღარასდროს გამოდიარებს.

დმრჩა ტკივილით სიყვარულის მე კვლავ იარა,
თოვლის ფიფქივით რომ დაადნი ტუჩებს კოცნებად!
მე შენმა ტროფაბამ აღარაფრით გადამიარა...
დამრჩა ოცნება ისევ ოცნებად.