შენს ხავერდოვან თითებს შორის, ბერი ნაფაზი
შემოვაპარე... თუმცა, ტკბილო, მე არ ვეწევი..
ვიცი, ლეღვივით ტუჩებს, ხვალ ზეგ როგორც საკმაზი,
დაეკონება ფერფლისფერი ხელის ცეცებით...

ოთახში მინეებს ნაკვალევი დარჩებათ კოცნის,
კოცნის, რომლითაც წუხელ, ღამით სიზმრებს გპარავდი,
გათენდა, მაგრამ დალალებზე მე ისევ გკოცნი და
მე შენს მეტი არ მჭირდება ახლა არავინ...

პრაღულ განთიადს დაამშვენებს ალუბლის ტორტი,
და სიმყუდროვე დაგროვილი შენთვის ფინჯანში,
ო, რა ხანია სიყვარულის მსურდა ასორტი,
ო, რა ხანია, ვოცნებობდი კოცნას წვიმაში...

აწვიმს უტიფრად, ჟინიანად სიძველეს პრაღის,
ამ ძველ მიჯნურთა ტრფობის ხათრით თუ არ ატირდი,
ამ სამყაროში სხვა შენს ცრრემლად ჩათვალე არ ღირს,
სანამ ქალაქი თავის სხეულს კვლავ არ გაყიდის...

ო, რომ იცოდე მონატრება როგორ მკლავს, როგორ,
როგორ აკლიათ ქართულ იებს პრაღის ვარდები,
გამოჰყვებოდი შემოდგომას.. მზისფერო გოგოვ,
რათა თბილ ხელებს მივანებო ბნელი დარდები...

დაგელოდები სურნელოვან აპრილის ბოლოს,
კამელიების ოქროცურვილ ყვავილთა ზღვაში,
ვიცი რომ წახვალ.. მაგრამ ისევ აქ მოხვალ ბოლოს..
მოხვალ ჩემთან და ჩვენს ნაშენებ ოცნების სახლში..