ის ხომ მარტოა,
ხედავ?
აი, იქ, სკვერში რომ ზის
დაღლილი სახით;

არადა, ჯერ ისევ ახალგაზრდაა,
არცთუ ისე ცუდად აცვია,
თმაც ფორმაში აქვს,
სახეც, იერიც. . .

მაშ რაღა მოხდა,
რატომ დადის სულ მუდამ მარტო?
იქნებ ხასიათს ვერ უსწორებს ვერავინ ვერდროს,
ან ჭირვეული, ან ჯიუტი, ან ბუზღუნაა?

ან გულცივი, ქედმაღალი,
მუდამ კეკლუცი. . .

არა, თქვენ ცდებით,
ნუ აკეთებთ არასწორ დასკვნებს,
ჯერ გაიცანით,
აზრი მერე გამოიტანეთ. . .

ხედავთ? მოასწრო დასვენება,
ტოვებს ამ სკვერს, სკამს;
მალე შინ მივა, სასაცილო, პატარა ლეკვი მიეგებება
კუდის ქიცინით, იმ სიხარულით,
მის მოდგმას რომ ახასიათებს
პატრონის ხმაზე. . .

მასავით სადა და მარტოსულ სახლს გადახედავს,
წაიხემსებს, ძაღლს დააპურებს
და სურნელოვან ყავასთან ერთად ფიქრს მიეცემა.

შეიძლება ერთი ჭიქა ღვინოც დალიოს,
გადაავლოს თვალი ისევ განვლილ ცხოვრებას. . .

რატომ არ ზის მის პირდაპირ
ან გვერდით ვინმე,
რად არ ხდება ამდღევანდელ ემოციათა
გაზიარება?
საქმის განხილვა,
გეგმის დაწყობა. . .

მან ვერ გაგიგო,
შენ ვერ გაუგე,
ვერ გაგიფრთხილდა,
არ გაუფრთხილდი. . .

ის დატოვეთ შორს სივრცეში
მარტო, ეულად,
სიყვარული, რომელიც თქვენს პასუხს
ელოდა.

მაგრამ ლოდინმა არ გაამართლა,
გადაღლილმა მანაც დაგტოვათ. . .
სხვა გზას ეწია,
თამამებთან, რისკიანებთან, გაბედულებთან. . .

იქნებ ასე სჯობს?

დააღამებს წიგნით ხელში ტელევიზორთან
მერე სიზმრებით წყვდიად ღამეს
შეუერთდება;

მზის ამოსვლისას ისევ მორწყავს
ლამაზ ყვავილებს,
აივანს რომ მრავალფერად შუქს ანიჭებენ
და არავის მარტოობას
არ დაგიდევენ. . .