შორს ხარ და მე უშენოდ თითქოს მკვდარი,
ვუყურებ “ფერად”სამყაროს რომელის გახდა მკრთალი..

უფერულ ქუჩებზე დავდივარ მარტო,ფიქრებით შენზე,
მერე კი ჩუმად ვიხსენებ ბედნიერ მომენტებს ჩვენზე..

დავდივარ უძლური, ვიცი რომ შენამდე ვერ მოვალ,
იცოდე დავთმობ სიცოცხლეს და შენთან წამით ჩამოვალ...

სიმწრისგან და ტკივილისგან ცრემლებით ვთხოვ მე ღმერთს,
რომ ახლა ჩემთან იყო სხვა სურვილს აღარც ერთს..

უიმედობით სავსეს გზა დამრჩა კიდევ გრძელი,
გზადაგზა კი შემაწუხებს ისევ ფიქრები ბნელი..

ჩემმა უძლურმა სხეულმა უცებ დაიწყო თრთოლვა,
თითქოს ვიღაცამ ჩუმად თქვა “ის შემთან მალე მოვა”...

თან ცინიკური სიცილით და თან ცრემლებით თვალზე,
მე ვიგრძნობ შეხებას ნაზად მარჯვენა მხარზე...

და როცა მოვიხედები დამხვდება შენი იერი,
და ამ დროს მე ვეცდები რომ ვიყო ძალზედ ძლიერი..


არც არაფერი მტკიოდა აღარც არაფერს ვნატრობდი,
ამ დროს შენ მუხლდაჩოქილი ნაზად ჩემს ხელებს ათბობდი...

ვევედრებოდი გულში ღმერთს რომ ეს დრო არ გასულიყო,
და ისევ ჩემი სიცოცხლე ჩემგან შორს არ წასულიყო..

ამ ბედნიერმა წუთებმა მე ძალზე ჩქარა დამტოვა,
და შენმა თბილმა ხელებმა ჩემი ხელი მიატოვა..

გამომეღვიძა სიმწრისგან ვიგრძენი როგორ მციოდა,
სხეულმა დაიწყო კანკალი და გული ძალძედ მტკიოდა..

მუხლებზე დავეცი ყვირილით თვალიდან ცრემლი მდიოდა,
თითქოს შენი სიშორისგან დღე საუკუნე მიდიოდა...