დედამიწა სამარეს გავდა ვარსკვლავიანი ცის ფონზე ,
სიკვდილის სუნთქვას აფრქვევდა სიბნელე ღამის ,
თოვლივით ტრიალებდა ჰაერში ქვიშა ,
ექოდ ირეკლავდა ფეხის ხმას მთვარე ,

ყინვა და სუსხი ძვალ-რბილში ატანდა ,
სადღაც ფიქრებსაც მიწვდა მემგონი ,
ცას ბაგე სატირლად უთრთოდა, დუმდა ,
მხოლოდ ფიქრები ჩურჩულებდნენ წვიმის წვეთებს შორის ...

ჩამოწოლილ სიჩუმეს წვიმა მოსდევდა ხანდახან ,
ფოთლების სახეზე გზას იკვალავდა ,
ქარი კვნესოდა ჩუმად ნაძვებში
და დუმილმა ისევ უეცრად იმძლავრა ,

ის ბნელი ხელოვნების მსხვერპლად იქცა ,
სისხლნარევ ცრემლებს აფრქვევდა ხალხი ,
მატყუაერები ჭკუასუსტებს მათავდნენ ისევ ,
და ცხოვრებას აღარქონდა უბრალოდ აზრი ,

სიბოროტებ დააყრუა უჩუმრად ხალხი ,
ბევრ სიცილს ცრემლი მოყვება ისევ ,
დღის შუქს ეწადა წინააღმდეგობა გაეწია სიბნელისვის მაგრამ ,
უშედეგო იყო ქმედება ვინმეს !,

მაგრამ თურმე აღარარსებობს ,
სიბნელე აღარარის ცალკე სხეული ,
ეს უბრალოდ მდგომარეობაა,
როცა ვართ სნეულნი ,
როცა ფიქრებთან ვრჩებით მარტონი და მდუმარება გვიპყრობს სრულიად ,
და გონება უბრალოდ შავ-თეთრად დანისლულია ,

მაგრამ მთვარემ წყვდადი გაანათა ,
ქვიშა იქცა სხივებად მთვარის ,
ვარსკვლავების სიკაშკაშემ შთანთქა სიბნელე ,
და დაყრუებულ ხალხს იმედი ქონდა, კვლავ თანამგზავრის !

მთავარი იყო იმედი ,
იმედი ! ბნელ წყვდიადში სხივების მსგავსი ,
ცამ გახსნა ბაგე ღიმილის და ქარმა შეწყვიტა ქვითინი მთაში,
სისხლნარევმა ცრემლებმაც შეწყვიტეს დენა ,
და ბოროტებამ თავისი ძალაუფლება მაინც გვაჩვენა ,

შემდეგ გათენდა !

ჰორიზონტს გაღვივებული ნაკვერჩხლის ფერი დაედო ,
ბუნდოვანი ფიქრები კვლავ გამოცოცხლდნენ ,
სიკვდილის სუნთქვა შეცვალა დილამ ,
და თანამგზავრს მთებს იქეთ რატომღაც ძინავს ,

საკუთარი თავის კვლავ აღარმესმის ,
დავემსგავსე ცარიელ ოთახს ,
ქარი გარეთ ზის , რატომღაც ღელავს ,
მე კი თავს ვუხრი სივრცეს მომაკვდავს .....