მიწასთან ახლოს , დღის სინათლე მტვერში იხრჩობა .
იმედის აღარჩანს , არსად ნაპერწკალი .
გონებაში კი სიჩუმე ჩამოწოლილა რატომღაც .
წვიმის სამოსელში , გახვეულიყო შენზე ფიქრები მომაკვდავი .

ხოლო, როცა დღე ღამის სამოსს ჩაიცვამს.
როცა მზის სხივებს შთანთქავს ღამის წყვდიადი ,
გონება ყველაფერს , არაფრად აღიქვამს .
თითქოს იყოს სიმართლისა და სიცრუის ნაზავი .

მომბეზრდა უკვე ამდენი ლოდინი ,
მსურს ბრაზიანმა ქარმა მთვარეულივით ქუჩებში მატაროს ,
არმინდა ოთახში ფიქრებთან ჩურჩული ,
დილით , ღამით, საღამოს .

აღარმინდა ფიქრებთან უშედეგო ჭიდილი .
აღარმინდა ლექსები ,
მსურს რომ ქარში გავფანტო .
მინდა ზეცას ვუყურო ვთვალო ,
ვთვალო ,ვარსკვლავნი .
სანამ ამას გული მკარნახობს .


ხოლო ,როცა დღე ღამის სამოსს ჩუმად ჩაიცვამს ,
როცა მზის სხივებს შთანთქავს ბნელი წყვდიადი ,
მაშინ ფიქრებს ძლიერი განცდების ტალღა წალეკავს ,
მაგრამ მე მსურს მხოლოდ ,ღამე იყოს მზიანი .