მიდის ჩემი დღეები, კვლავ მოდის მონატრება.
აღარ, ვეღარ მასვენებს ჩემი დის მოლანდება.
როგორ, როგორ მიყვარს ის, ჩემი თბილი დაიკო,
ის არს ულამაზესი, ეს "შენ" უნდა გაიგო.
ამ ქვეყნად ხომ სულ არავინ არ მყავს მისი მსგავსი,
მის ფონზე ხომ თითქოს ყველა არს უბრალოდ ფარსი.

ლეგენდარულ ადამიანს ეძღვნება ეს ლექსი,
აქ ხომ მასზე არფერს იტყვის ეშმაკი თუ ზევსი.
ბევრი, დიდი სიხარული მას შემოაქვს ჩემში,
აღარ მაქვს მე ნეგატივი დღესა და ღამეში.
უსათუოდ საოცარი დაიკო მყავს ჩემი,
როგორ, როგორ მენატრება ჩემი სითბოს გემი,
ისე, ისიც კი არ ვიცი როგორ მოგაგენი