სად წავიდნენ იმ ზაფხულის დღენი,
რომლებსაც სულ თან დაჰქონდათ სითბო.
მე შენ თითქოს ვეღარ მოგაგენი,
გთხოვ ცხოვრება მე აღარ "დამიტკბო".

სად მიდიან გაზაფხულის მთანი,
რომლებსაც ეს თოვლი კიდევ ითხოვს.
ნუ მიდიხარ, მოდი გამიცანი,
მოდი, მოდი არ წაგართმევ დიდ დროს.

სად მიდიან შემოდგომის ზღვები,
მღელვარე და მძიმე, ქარიანი.
მის ტალღებში გაუნძრევლად ვწვები,
ზოგს ვგონივარ მე მაჰმადიანი.

სად წავიდა ზამთრის თოვლი, ყინვა,
თურმე ჩემში დაუდიათ ბინა.
მე დავიწყე ამ "ბოხი" ხმით გმინვა,
რადგან გულში არამ გაირბინა.

სად წავიდა ძველი დროის ნატვრა,
უბრალო და მხიარული ცოტა.
ალბათ სადღაც მწარე არყით დათვრა
ძირს დაეცა, არვინ არ იხმობდა.

სად წავიდა უდარდელი წუთი,
დღეს მოსვრილი ამ ცოდვილი სისხლით.
თურმე მასზე იმდენს, იმდენს ვწუხდი,
გაფრინდა და მერე ვეღარ მიწვდით.

სად წავიდნენ იმ ზაფხულის დღენი,
რომლებსაც სულ თან დაჰქონდათ სითბო.
მე შენ თითქოს ვეღარ მოგაგენი,
გთხოვ ცხოვრება მე აღარ "დამიტკბო"