ცხოვრება თითქოს სუნთქვას არ მაცლის,
თითქოს ჰაერი შემომაძვირდა,
ბედი ბევრ რამეს ისევ ამაცლის
ამ უბედობით ყოფნა არც ღირდა.

და მაინც,მაინც ვარსებობ რაკი
სასოებიდან ვხიკავ სასოებს,
ცხოვრებას უნდა ვუხადო ხარკი
სანამ სიკვდილი დამაფასოვებს.

მე რომ ჩემეულ ცოდვებს განვიცდი
მოვკვდები როგორც ადამიანი,
აღსასრულის ჟამს მშვიდად დავიცდი
თუნდ ზირება იყოს გვიანი.

მაოცებს ისევ ჩურჩული ქართა
და მარცვალ მარცვალ ვაწყობ ასოებს
სიამე ვპოვო რითმებში რათა
სანამ სიკვდილი დამაფასოვებს.