მთვარიან ღამით ყველაზე მეტად,
მე მეშინია მთვლემარე წამის,
როდისაც სურნელს დაკარგავს ვარდი
და დაგუბდება მღელვარი მტკვარი,
როდესაც ფიფქებს წაიღებს ზეცა
და მთვარეს შთანთქავს მდუმარე წამი.

მე ვეღარ მოვალ სიკვდილის შემდეგ
და ვეღარ გეტყვი ოცნებებს მართალს,
კვლავაც მდუმარე, საფლავის ქვაზე
ვერ წაგიკითხავ დიდ გრძნობებს ნატანჯს...

მთვარიან ღამით ყველაზე მეტად,
მე მიყვარს შენით განცდილი წამი,
როდესაც ზეცა მღელვარე ფიფქებს
მოუძღვნის ფარდად მდუმარე მიწას...
როდესაც წამი კვლავ გაგიჟდება
და დრო არეული მომიყვანს შენთან.

მე კვლავაც მოვალ სიკვდილის შემდეგ,
მე მოვალ ფიფქად და მართალ ფიქრად,
მდუმარე ცრემლებს მე მოგწმენდ სიზმრად,
და კვლავაც სიკვდილს გავყვები მშვიდად.