თითქოს სამყარო ამოსუნთქვას ვეღარ ახერხებს,
თითქოს მარტის თვეს მოჰყოლია დიდი წუხილი
თითქოს წუთები დედამიწას წლებით აბერებს,
და დიდი ტალღა გვეჯახება ჭექა_ქუხილით.
ახლა სიცოცხლე ეშმაკებთან ჭიდილს ახერხებს,
ნელ-ნელა შეწყდა სამყაროში რიტმის დუღილი.
ამდენ ნაპრალს კი   მამაღმერთიც ვეღარ ამთელებს,
ბატონობს შიში, პანიკა და  კაცთა დუმილი.
მაგრამ სიცოცხლე,, ბელლა ჩაოს,, ჰანგებს ამღერებს
და სწორედ ახლა გამოჩნდება ბრძოლა თუ ვიცით,
რწმენა კი თითქოს გადარჩრნის დოგმებს აწესებს,
თუმცა დაღლამდე, ვიბრძლებთ და ამაყად ვიტყვით:
რომ დედამიწა თავის ბზარებს  ისევ აკერებს
და ჩვენს ერთობას დავამტკიცებთ საქმით და  სიტყვით....