შენ ჩემო ლექსო ჩემი ბედი ხარ
ჩემი გრძნობები და ჩემი განცდა,
შენ ჩემი ცრემლით დანამული ხარ
ცრემლით რომელიც ჩემს თვალებს აცდა.

შენს ყოველ სტრიქონს ვეალერსები
და ვცდილობ სიტყვებს სიტყვები ვმატო,
მსურს სიკვდილსმდე ვწერო ლექსები
შენც რომ ჩემსავით არ იყო მარტო.

ჩემი კალამი აღარ დაშვრება
და ისევ ისე დაწერს მარჯვენა,
ვფიქრობ ცხოვრების მეც გამეგება,
ვფიქრობ ცხოვრებამ ბევრი მაჩვენა.

და მაინც ასე უიღბლოდ ვკრთები,
მაგრამ არ მინდა,არ მინდა მგავდე
შენ ჩემო ლექსო გაშალე ფრთები,
გაჰკვეთ ბურუსი და ინავარდე.