ვზივარ ფანჯრის წინ გაფითრებული
შავი ღრუბელი ფარავს ცას,
პიტნის ჩაით წინ ჩაფიქრებული
ჩუმად ვზივარ და ვუყურებ მას,

ჩემი გონება გაოგნებული
გაყინულია იაზრებს წუხილს,
ჩემი ყურები დაყრუებულნი
ვეღარ იგებენ ჭექას და ქუხილს,

ჩემი თვალები დაბრმავებულნი
ვეღარ ხედავენ ცას განათებულს,
ჩემი სხეული გაქვავებული,
რომ ეხებოდა სხეულს გაყინულს.

შავი ღრუბელი სევდით ივსება,
და ალბათ მალე დაიწყებს წვიმას,
მონატრებული ჩვენი ის ვნება
დიდ წვეთებად რომ ეცემა მინას.

გაცივდება მალე პიტნის ჩაიც
ამ ფიქრებმაც ამირიეს თავ-გზა,
უნდა მოვრჩე ამაზე ფიქრს მაინც
ვერ ვიპოვე გასაქცევი სხვა გზა,

სულ მალე ისევ, ჩემი იქნები
და სითბო ისევ დაისადგურებს,
იმედს ვიტოვებ ერთად ვიქნებით
ერთად გავივლით დარჩენილ დღეებს.

მჯერა, რომ ასე მოხდება,
მჯერა, რომ წყენაც გაივლის,
წვეთები გრძნობას მოხვდება,
შავი ღრუბელიც ჩაივლის.