თოვს


თოვს,თოვს, ფიქრი მიაქვს დროს,
სადღაც უმალ ქრება შორს.
ფიქრები მიტეხს ღამეს,
მაგრამ რა ვუყოთ თვალებს,
ან თოვლს, ან სულაც ფიქრებს,
ფიქრებს ცრემლების მიღმა მყოფს.
თოვს, თოვს, თოვს...
ქარს, ან წვიმას მიაქვს შორს.
სევდიან ფიქრებს, ღიმილის უკან მყოფს;
ფიქრებთან ერთად მეტად თოვს.
ზეცას მოჰფენია, ფიქრები მძიმედ,
ვზივარ სხევნში, სანთლით ბნელში,
კონიაკით, ვისკით ხელში;
ქარი ქრის, ქარი ქრის, ირხევიან ჭადრები,
ფოთლები ცვივა, რჩება მხოლოდ კადრები.
წლები წავიდა, თოვლიც მოვიდა,
ნაოჭი შუბლზე, ასაკი მუხლში,
არ მემატება სიბერე გულში.
ისევ თოვს, ისევ ბარდნის,
ისევ შეერია ღამეს დარდი,
უშენობით მარტოდ-მარტო დავხდი.
სადღაც შორს შენთანაც თოვს,
მე ვარ ქოხში, შენგან შორს.
თოვს, თოვს, ფიქრი მიაქვს დროს,
თოვლიც წავიდა როგორც შენ, შორს . . . .