მარტო დარჩენილს სიკვდილს ვნატრულობ
ბავშური ფიქრები მაწვება ცოხვრების არსზე
ეს მე მგონია რო ვსიყვარულობ
არადა არავარ არაფრის აზზრზე
თითქოს რაღაცამ შეცვალ გუნება
გაირიდა გაისუსუ მწვანე ბუნება
უკვე თავიც სდღაც წრმუნდება
რომ დევიზად მექცა უგუნურება
ჩემი ტკივილი ცრემლია შენთვის კი ანკარა წყარო
ვის დავაჯერო ვინ დავრემუნო რო გულიდან გყვარობ
ვის ჯერა ჩემი ფარსით სავსე სიტყვის ალბათ იტყვის
უგუნური უმადური ნატრულობს სიკვდილს
უჭირს უმძიმს მინსტირის სინდის
ნამუსი დაკარგა და როგორც ლოთს დროც ასე მისდის
ამაზე არ ვდაობ და არც ვიწუხებ ფიქრით თავს
სიყვარული არ ზვაობს უბრაკოდ მიაქვს ქარს
მიაქვს ატატებს ტყე ღრეთით ზღვით თუ ხმელეთით რომც უთხრა შეჩერდით
ვერ ისმენს ვერცერთი
არც აქვს აზრი თხოვნას
ყვეწნა მუდარას პოვნას
რადგან მან თუ აიღო გეზი
გულიდან სიტყვებით ვერ ცვლი
ვინც ისმენს არის ფურცელი
ალალად ჩემთვის სულ კარგი უნდა
და რაც იქნებ წლობით უცვლელი
მას ვუამბობ გასაჭირს მუდამ
რომც მოვკვდე ნაპერწკლის ხედვაში
და აინთოს ცხოვრების ბოლოს
ღიმილს ნახავ ჩემივე ცხედარში
მეკი ჩვეულად ვეწვევი სოდომს