ალბათ მოგბეზდა რომ გიწერ ამდენს.
მაგრამ რა ვუყო გულის ბაგაბუგს...
სულის ტკივილი ზეცაში აღწევს,
და ღმერთთან ერთად სიყვარულს აწყობს.

როგორ არვიჩივლო?როგორ არ ვიტირო.
შენი ოცნებები უნდა მოგაგონო,
გახსოვს რომითხარი?ისევ მიყვარხარო;
ხელი ჩავიქნიე,ალბათ ბოდავ შენ თქო.

მე ხომ ვერ ვიქნები გალაქტიონი.
ვერც შენ ვერ იქნები მერი.
შენ ხომ ვერ იქნები შოთა რუსთაველი
ვერც მე ვერ ვიქნები მეფე თამარ ქალი.

ნუთუ საქართველოს ესღა შეუძლია.
ნუთუ სიყვარული სულმთლად დაგვავიწყდა,
ნუთუ წინაპრების უდიდეს სიყვარულს
ესე დავივიწყებთ ყველასს.

და სიყვარული არსებობს ნეტა?
ან თუ არსებობს ვინ მოიგონა.
ვის რად უნდოდა გრძნობა თავხედი
გრძნობა როელმაც გულს ჩაუარა.

და დავამთავრე მკითხველო წერა.
ვიცი არაქ რითმა.
მაგრამ გულიდან ამოსულ სევდას.
ვერ უშველიდა სხვა რამ.

მეგობრებო ძალიან გამახარებთ თუ დაწერთ თქვენ აზრს ეს ლექსი დაწერილია6:25წუთზე.მართალია ურითმოა შსაძლოა აზრიც არ დევს მაგრამ რაღაცით დავმშვიდდი ალბათ ცოტათი მაინც გადმოვეცი ჩემი სათქმელი.მადლობა ყურადღებისთვის!