შენი თმები ღამით სიზმრებს მიფეთებდა,
თვალებდაჭყეტილი ვთვლემდი მთვარეული,
რას წარმოვიდგენდი მეც გამიმეტებდა
გონჯი ბედისწერა.. გზაკვალარეული..

რას წარმოვიდგენდი ჩემით წავიდოდი
ასე ავიკრეფდი მშვიდად გუდა-ნაბადს
ან მეორე დილით ხალხში გავიდოდი
აღარ მოვძებნიდი ბნელში ახალ ლამპარს

ცხოვრება ხუმრობაა თურმე, სიხარულო
თან ჩემ წასვლასავით მძიმე და უნიჭო
სადღაა აბრეშუმი რომ ცხვირი ვუხახუნო
სადღაა ბროწეული.. მსურდეს და ვუკიჭო..

ჯერ კიდევ გუშინწინ.. სუიციდს ვაპირებდი
მერეღა გამახსენდა რომ უკვე მკვდარი ვარ
რომ თურმე დავიღალე ტყუილი დაპირებით
რამდენი ვიხელმწიფე და მაინც მხდალი ვარ..

გაგიშვი.. რა გიყო, შეცდომავ, დაგიშვი..
წადი და იჭორავე ჩემს ლამაზ სიყვარულზე,
მთვარიან ღამეებში იმდენჯერ ავიშვიიი..
ნისიად ვამატებდი მიქარულს მიქარულზე..

გადახდის დროაოო დამადგა სიკვდილიი,
კაი, რა, თუ ძმა ხარ.. ბრიყვი და მწარე ვარ..
თავის მართლებით რომ ბოდიშებს ვიხდიდიი
მერეღა გამახსენდა რომ უკვე მკვდარი ვარ..

პაჩიპუჩს შემოგითვლი გაფრენილ ფოთოლივით,
რა ვუყოთ ჭინჭრაქაც ზოგჯერ რომ მოიდევებს,
ცრემლს გიწერ სიტყვებად ჭაღარამოთოვლილი,
ყოფნაც და არყოფნაც ძვირფასო.. მომიტევე..

შეადნათ ღიმილები სახეზე მაწანწალებს,
სავახშმოდ მსხდარნი რომ ცრემლებით დავაპურე..
მეტი რა საქმე მქონდა.. მწერლებში დავტანტალებ..
მტრედებში იხვის ჭუკი დავეძებ გაზაფხულებს..

ამაოდ ვეძებდი დაშაქრულ ჩურჩხელებს
შაქარს და ჩურჩხელას ჩამიჩი ჰყვარებია..
მე ჩემსას დავტირი.. შენ შენსას უშველე..
გზა ნახე მკითხველო.. ჯერ თუ არ გყვარებია..