იას, ნიავს,
დილას მზიანს,
ვნატრობ, მარტო,
მათრობ-ვარდო.
ჩემთან ახლოს,
მოდი კარგო.
მაინც, ჩუმად,
ჩემთვის გნატრობ.
ვიცი, ისევ
მოხვალ კარგო,
მაგრამ მერე
მოვა სხვა დრო.


მაშინ, როცა
იტყვი კარგო
"ვბედავ, ნეტავ,
ვნახო კარგ დროს".
როცა გულში
ჩუმად მნატრობ,
როცა ყველგან
მეძებ კარგო,
როცა გინდა
კიდევ მნახო,
მე ვარსებობ,
სადღაც ახლოს,
თან, შორს.
ვიცი, ისევ
დარდობ კარგო,
და ჩემს თვალებს
ყველგან ნატრობ,
ჩემი მზერაც
ვიცი, გახსოვს,
სწორედ მაშინ,
როცა მარტო
ფიქრობ ჩემზე:
"ნეტავ ვნახო,
ნეტავ კიდევ
მითხრას: მათბობ,
მათრობ, მაკრთობ"
და თუ ფიქრობ,
რომ კვლავ გნატრობ,
და შენს თვალებს
კვლავ ვერ ვაქრობ,
მაშინ გეტყვი,
რომ შენ ცდები,
რადგან უკვე
არის გვიან,
რადგან მე შენ
აღარ გყვარობ,
აღარც გნატრობ.



რაღაც მივჯღაბნე, პირველად...