ჩავწექი წვიმაში გაწუწულ იებში,
წარსულზე არ ვფიქრობ.. გონებას ვასვენებ..
მინდა რომ მჯეროდე.. ჩემს იდილიებში,
ყოველთვის დარჩები, ძვირფასო, საცოლე..

მისველებს შიშველ შუბლს მდუმარე წვეთები..
მივდივარ.. შორს მივქრი ფიქრებით ხანდახან,
კარგია, როცა გსურს მაგრამ ვერ ეხები..
ზოგჯერ მარტოობაც ტკბილია.. ხანდახან..

დავსველდი ამ ბოლოს უტაქტო სიზმრებით..
გაიგონ.. სიტყვები არ არის ფერები..
შენთან ვარ.. მაშინაც თუ არსად ვიქნები..
შენი ვარ.. მაშინაც თუ არ გეფერები..

გადასდის სიყვითლეს ფერფური ზაფრანის,
საღამოს შენს ჩაშლილ დალალში ვიძინებ,
აგკვრია ტუჩებზე სურნელი ნაზრანის..
მოხსნიათ შენს მკლავებს ცხოვრების სიმძიმე..

ხანდახან.. კარგია უსიტყვოდ მოდუნდე..
კარგია ხანდახან სიტყვები აწონო..
არ ვგეგმავ, ცხოვრება .. უბრალოდ დავბრუნდე,
სამყარო?! ვინ არის თავი მოვაწონო..

ჩავუშვი ფილტვებში სურნელი საკმევლის,
და სიტკბოს თაფლისას ვინახავ დილისთვის..
ცარიელს რად მინდა ამხელა ნათელი,
მე უფრო მაგ სურნელს ვინახავ ფილტვისთვის..

და ახლა.. ვინ იცის როგორ მსურს გისუნთქო..
ღამდება უშენოდ.. ცხოვრება ასეა..
მე ამ ლექსს ვიცი რომ ჩამითვლი სისუსტედ..
მაგრამ არ მადარდებს.. ფილტვები სავსეა..