დილით ვიღვიძებ, სიბნელეა გარეთ და სულში,
აღარ დამთავრდა ეს მტანჯველი ცივი ზამთარი,
როგორც ტიტანი, დამწყვდეული სადღაც ჯურღმულში,
სამშობლოდან შორს წერად მიხმობს ბნელი დავთარი

და მე ვერ ვნახე თოვლის ცვენა, როგორც იმედი
იყო ქარბუქი, წვიმა, სეტყვა, ჭექა-ქუხილი
გვირაბის ბოლოს სინათლესთან კვლავ ვერ მივედი,
ზეციდან ისმის იდუმალი, მხოლოდ დუმილი

ბეღურებიც კი არ არიან, მხოლოდ ყვავები,
დილაადრიან დამჩხავიან, როგორც ჭინკები
დაზომბებული მოძრაობენ მკვდარი თავები,
ჰადესი ლოცავს ისმის მისგან შავი სიტყვები

მიდის ქეიფი დაცემული ქერუბიმების,
კუპრში ბანაობს აღრეული ადამის მოდგმა
სადღეგრძელოა დალეული დღეს უღირსების,
აქ ლომი არის წაქცეული, და ისმის მოთქმა

ვდგევარ ეული ოცნებების სასაფლაოზე,
და მესაფლავე მარხავს მორიგ ბედნიერებას
მე იქ ვიყავი სიყვარულის სასაკლაოზე,
ვერვინ უშველის ამ დაღუპულ ქვეყნიერებას

შენ მიმატოვე ჯოჯოხეთში, ცა გამიშავე,
მე კი მინდოდა გალაქტიკა შენთვის მომეცა
ერთ დღეს მიხვდები უჭკუობით რა დამიშავე,
ღმერთო ნუ დასჯი, ისე როგორც ის მე მომექცა!