ჩამოვჯექი მე მთაწმინდის პარკში,
ვუყურებ მთვარეს თეთრად მღელვარეს,
მახსენდება რომ მთაწმინდის მთვარე,
ჯერ არასდროს ამშვენებდა ასე ღამეს.

ვფიქრობ და მახსენდება ის,
რომელიც ღამეს ჭყვიშთან ვერ დიოდა წყნარად რიონი,
თურმე იმ ღამეს დაიბადა გალაკტიონი.

მახსოვს ის ღამე როდესაც ის სწერდა მთაწმინდის მთვარეს, მახსოვს ის მთვარე რომელიც ჩვენ შვებას მოგგვრიდა დღე და ღამე

მე მას გვერდით ვეჯექი და ვუყურებდი როგორ წერდა,
ის ამ ლექსში აქსოვებდა მთელ მის გრძნობას მღელვარებას
ჯამოვჯექი მე იმ პარკში ვუყურებდი მთვარეს ღამე, ის გრძნობები მის ლექსიდან
გამიელვა თვალწინ მალვე!
“ჯერ არასდროს არ შობილა ცაზე ასე მთვარე!“