როდესაც მზის სხივს ღამე შთანთქავდა
და დავრჩებოდით ბნელში,
მთვარე უკვლებრივ გაანათებდა
როგორც ალმასი მზეში.

ყურთან მალულად გვეპარებოდა
და გვიმღეროდა ნანას,
აკვანს გვირწევდა და გვაფარებდა
ჩვენ სიცივეში საბანს.

მაგრამ,ჩვენ რადგან დიდი ამაგი
ვერ დავუფასეთ მთვარეს
ნანა შეწყვიტა და ცის კიდეში
ტყვედ ჩაუვარდა ღამეს.

ახლა ძილისწინ მოგვენატრება
მთვარე და ნანა მისი,
მაგრამ ვიცი,რომ გაბრაზებულიც
ჩვენსკენ მკრთალ სხივებს ისვრის.????????????????✨☄️