და ეს შეხვედრაც არის გვიანი

იყო დრო, როცა ნიავქარს ვგავდი,
სანამ არ შეგხვდი მაცდურად, ნავსად,
და რომ მცოდნოდა, რამ მახვილს მკრავდი,
ეგება არც კი შეგყროდი არსად.

ბედს ალბათ ვერსით ვერ გაექცევი,
ცივი სადავე რაც რომ მოწიო,
ო, ზედმეტია ახლა ლექსები
და არც სხვა ვიცი, რა შემოგწირო.

განშორებისას გული დავსრისე,
რომ დაგკარგოდი მწუხარე ლხინში,
მე განშორება არ მტანჯავს ისე,
როგორც ხელახლა შეხვედრის შიში.

ჩვენ ბნელ ხეივანს მარტო მივყვები,
ახსოვთ ამ ხეებს ის თბილი სიტყვა,
ო, ზედმეტია ახლა სიტყვები,
რადგან ყოველი უსიტყვოდ ითქვა.

ყვავილებივით ვარსკვლავი ჭკნება,
სინათლის წლები სხივებით შესვეს,
ვარსკვლავებივით ყვავილი დნება,
გულის სიღრმეში გაბარდნის ფესვებს.

ყაყაჩოები, - მარჯნის ღილები,
სადამდე უნდა ოცნება ტანჯოს?
ო, ზედმეტია ეს ყვავილები,
რადგან ისინი პირველებს არ ჯობს.

დარჩა ყაყაჩო, შავი ხალები,
რით ვერ დადაღა თებერვლის დაღმა?
კვლავ დაღმა ქრიან ქარიშხალები,
კვლავ ნიავქარებს მივყვები აღმა.

მივყვები აღმა, სხივთა დაფენა,
შუქმა დაფინოს გზები ქვიანი...
ეჰ, გვიანია ეს აღმაფრენა
და ეს შეხვედრაც არის გვიანი.

ამ გულმა იმ გულს თვალში შეხედა,
ვერ გააცოცხლა, ვერ განაახლა,
ეჰ, გვიანია ახლა შეხვედრა,
ეჰ გვიანია, ჩივილი ახლა.