***
ვეღარ ანათებს ჩემს დიდ ფანჯრებს
ქუჩის ფარანი.
არ არის მთვარე,
დილაობით
არც მზე არ არის.
ღმერთს ვეძებ ზეცის სითეთრეში...
წიგნის ფურცელზე...
არ ვფიქრობ გველზე,
ხაზი მაქვს ხელზე
ბედნიერების...
დავხატე ხეზე
ცივი ფერებით
სახლი ლამაზი...
“არა უშავსო”, – ვიცი, მეტყვი
ხვალე ამაზე.
მე მოვინდომე,
რომ ამ სახლში
მეცხოვრა მარტო
ან შენთან ერთად,
მაგრამ რა ვუყო,
ცივი ფერები შენ არ გიზიდავს
და არც კი გართობს
და ვერც კი ხვდები,
რომ შორიდან ჩანს ეს სახლი ასე
აშენებული ჩემი ხელით
მაგრამ შენს გზაზე.



***
მზე მთის თავზე აიწვერა,
მე დღეს შენი ისევ მჯერა.
არ მივდივარ სწორი გზებით,
მზის ქვეშეთში ისევ ვთბები.
თვალებს ვხუჭავ, მერე ვახელ...
მე ჩემს გრძნობას ჯერ ვერ ვამხელ,
ეჰ, რომეო, დანტე, პიერ,
გეყვარები ასე ძლიერ?



***
წვიმა?
წკაპ…
ამ ვეებერთელა ცაზე
სად დაიკარგა ღრუბელი?
ასე ხატავდა ვრუბელი მიწას,
დღეს მზე სუსხისგან
ჩემს ხელებს იცავს...
წკაპ?
მგონი ცრემლია?
დღეს აქ გელიან,
ეს მოლოდინი სად გეხსომება...
ბევრი ლოდინი
ჩვენმა ომებმა უფრო დაღალა.
შენი ამალა გრძნობების...
ჩემი,
ჩემი ფიქრია.
არ გვიფიქრია,
რომ სიყვარული ასი წლისაა
უკვე მზისაა
უკვე ცისაა?..
მგონი არა,
შორი არ ხარ...
შენ ხარ გიდი, ჩემი გიდი...
რომ ბრაზდები, ღრუბელს ჰგავხარ,
შემირიგდი!
აი, თითი, არათითი,
ნუღა წახვალ,
მომკლავს დარდი,
ისე ძლიერ შემიყვადი.