სკოლიდან მოვდივარ. თოვს. გადათეთრებულ ქუჩას მივუყვები და სინდისი მქენჯნის ჩემი ნაბიჯებით კვალს რომ ვტოვებ თოვლზე. ისეთი გრძობა მაქვს, თითქოს გზას ვსვრი, ვაჭუჭყიანებ. ფიფქები სახეზე მეცემა და დნება. „წარსულის ადამიანები“
ჯიბეებში ხელები მაქვს ჩაწყობილი და ჩემი სახლის ოთახებს ისე ვათვალიერებ,თითქოს მუზეუმში ვიყო. იაფასიანი ნათურები და ჩამოხეული შპალერი, ცუდ გარემოს ქმნის. სიყწნარეა. სიწყნარეა და სწორად ამიტომ, ყველაზე საშინელი ქაოსის
