დღეს ისევ გავაღებ ფანჯარას,
ვგავარ ძველ,მორყეულ ანჯამას,
მახვილს ჟანგიანს,
ზეცას დარდიანს,
ამინდს ავდრიანს,
და თოვლს ადრიანს..
ვადაგასულს,
დროგარდასულს
ხელიდან წასულს,
ბუნებით ავსულს,
ფიქრით მარტოსულს
და პირქუშ წარსულს..
დავდგები ყინვაში შიშველი,
წვიმა ვერაფერს მიშველის..
ვერ ვხედავ მზეს,
ვერც გზებს,
და ვერც სევდიან, გაყინულ მთვარეს,
ვერც სევდით დანისლულ ცრემლიან თვალებს..
მე ვეღარ ვიღებ მწარე დროებას,
ამაოებას,
ამაოებას - ფიქრებით დასჯილს,
ულმობლად განსჯილს..
როცა სცივა ქვას,
და თუნდაც ამას ტკივილი ერქვას,
თავისი ადგილი ხომ უნდა ქვასაც,
უხავსოდ ტირის და სტკივა მასაც..
და ასე დავრჩები მე მზის ყოფილად,
სხეულისაგან გამოყოფილად,
და ქვის ფიქრები თურმე რა ყოფილა,
გავქრები მზისგან-თითქოს არც არასდროს ვყოფილვარ!