მივიწევდი უფრო და უფრო მაღლა, კიდისკენ
და არ ვფიქრობდი როგორ შევძლებდი უკან ჩამოსვლას...
გონარეული მივიკვალავდი ვიწრო ბილიკებს და
აღარც მსურდა წყვდიადში ჩახედვა, ჩუმით, სნეულად.
მივუახლოვდი გზისა დასასრულს,
აღარ შემომხვდა საყრდენი ფეხის,
გამორკვეული, მოფხიზლბული ფრთხილად ვუსწორებ თვალს ჩემსავე შიშს.
აქ რას ვაკეთებ? რა მინდა ზევით?
როგორ აღმოვჩნდი ფსკერიდან მაღლით?
შემაკანკალა... შემცივდა, დამცხა...
ვეღარ ვფიქრობდი, რა მეთქვა, რა არ...
კივის რაღაცა შიგნითგან შიგვე
და თითქოს გრძნობით მიმხვდარა ისევ,
გადარეულა ეული ჩემი...
იმტვრევა კარი არ’არსებული
და გაბნეული შემოდის ქმარი.
მიყურებს ზევით ქვევიდან მშვიდად
და შემაგონებს -ჩამოხტი, მოდი!
ვუყურებ ირგვლივ გადაშლილ უფსკრულს
და ვერა ვბედავ გადავხტე, როგორ?
-ნუ იყურები, მე შემომხედე!
თვალში მიყურე, გადმოხტი მიდი! -
მზერა ცისფერი მაშფოთებს, მათრობს,
მონაცვლეობით ვუყურებ ამ ორს
-ხელი გაშალე, მინდა რომ გგრძნობდე,
სიმშვიდით უნდა გადმოვხტე, ვთრთოდე... -
და გაიშალა მისი მკლავები,
მფარველის ფრთების ანალოგები...
და მე ვიფრინე დაუფიქრებლად,
რადგან მჯეროდა, მიყვარდა, მწამდა!
არ არსებობდა იმ წუთას შიში,
არცა დაცემის, არცა ჩავარდნის,
სიკვდილის შიში არ არსებობდა!..
და მოქცეული მისვე თითებში
დაცემამდე ერთი წამითღა ადრე
არა ვჩერდები...
მივფრიალებ ქვევითგან ცაში,
ღრუბლებს გავუსვი ნეტარი თავი.
გაოგნებისგან, სიხარულისგან
და შემოჭრილი უცხო გრძნობისგან
კივილი სწყდებათ ამა ბაგეებს.
გაღიმებული ვეღარ ვახერხებ გამობრუნებას
მაქეთკენ მხარეს,
მაგრამ ღიმილზე მოტკბო შეხება ყველაფერს აქრობს...
ყველაფერს აქრობს მისი თვალების,
ცისფერი თვალების,
მისი ტუჩების,
მხურვალე ტუჩების
და სიწმინდის ირგვლივ...
მაშ, ეს უღელი ყოფილიყოს ყველაზე მძიმე,
აღარ შეჰბმოდეს ადამიანს მეტი ტკივილი!..