და მაინც როგორი ჩუმია ღამე
როგორ მაპარებს სევდიან მზერას
და მაინც როგორი სავსეა მთვარე
როგორ მანდომებს მე ლექსის წერას

ამ ცხოვრების თავისუფალი ვარდნა
ჩემი სიმართლის ნათელი სვეტია
ღამის სევდაში თოვლივით ბარდნა
და ჩემი მსმენელი მხოლოდ ღმერთია

ამ ფურცელსაც ტვინი წავუღე
აღარქვს ჩემი გაძლება
რავქნა როცა ძლიერ მაწუხებს
სევდა ფურცელს უცფად აჯდება

არც მე მინდა დარდში ძილი
არ მინდა ყოფნა სევდიან ნოტზე
მაგრამ ღამეს ვყავარ შებოჭილი
და ჩიტსაც რომ ვეღარ ხედავ ტოტზე

არ მინდა გავუშვა ღამე
ამ ღამეს ცრემლები ვღვარე
ამ ცრებელზე ლექსები ვწერე
და ძილის პირს პირჟვარიც პირველად
გადავიწერე