ზამთარი ერჩის ზეცას დილიდან,
ქარმა კი ისევ ისე მიქარა
და ფარღალალა ხსოვნის სკივრიდან
ძველი დღეები ამომიყარა...
ჩვენი გზები კი ცალცალკე მიქრის
და აღარ ვგავართ ახლა მზეწვიებს,
შენი სახლისკენ გამექცა ფიქრი,
მაგრამ ვერაფრით ვერ დავეწიე.

***
თითისწვერზე შემდგარი ხეებიდან
ზეცა უფრო მაღლა იხედება,
ისევ გამეყინა ხელები და
მარტო ვერ დავრჩები იმედებთან.
ისევ ტკივილები ამიწონეს,
შენზე საფიქრალი გადავკეტე,
ნაპრალებიდანაც გამოჟონე,_
რა სიყვარულივით გადამედე.

***

ჯიუტად მაინც თავის გზით მიდის
ფიქრები ცხადში ვერდატეული,
სიცოცხლე,_ერთი ფრთხიალა ჩიტი_
სხეულში არის გამომწყვდეული.
ვეღარ ავყევი ფრთების გაშლაში,
ვკეცავ მზის სხივებს მთებზე გაფენილს,
სიცოცხლე მიდის თამაშთამაშით
და მეშინია ჩიტის გაფრენის.
სად დავიკარგე,მართლა არ ვიცი,
ან გული რატომ მისდით სტრიქონებს,
ქარებს ვკემსავდი,ჩემი თავისთვის
ბედნიერება ვერ მოვიგონე.
ვერ ვიგერიებ ამდენ შეტევას,
ფლიდებზე მიწევს თვალის დევნება,
სინათლე ტანზე აღარ მეტევა,
ვით ნათხოვარი ბედნიერება.
თითქოს მუხლებიც სადღაც მიმდიან,
ახლა უსისხლოდ რომ არ დავეცე ,
ბავშვურ სიცელქით მუდამ სისხლიან
და ფეხწამოკრულ მუხლებს დავეძებ.