იცი? ყველაფერი როგორ გაცამტვერდა,
უშენობის ცრემლებიც, როგორ შემეჩვია,
იცი? ღიმილმა დაკარგა ფასი
და უშენობის დარდებმა იჩინა თავი.
აზრებს იძენდა ფიქრები ჩუმად,
თითქოს ცდილობსო დამალოს სევდა,
ნელ-ნელა შევეჩვიე სევდას და ტკივილს,
თვალები გაჩვენებენ სიღრმეს ტკივილის.
იცი? ყველაფერი ნელ-ნელა აირია,
გულმაც რიტმულიბა ნელ-ნელა აურია,
იცი? ყველაფერი უკუღმა ტრიალდება,
მომავლის გეგმებიც თავზე ჩამომექცა,
ნელ-ნელა ტკივილსაც შევეჩვიე,
ნელ-ნელა სულიც ტკივილს ეჩვევა.
იცი? ნელ-ნელა გულსაც რიტმულობა უბრუნდება
და იცი? ნელ-ნელა ტკივილიც გაქარწყლდება,
თანდათან ყველაფერს ვეჩვევი
და ყველაფერი რიტმულად ქრება.