უხდება ღამეს უსივრცოდ დუმდე,
ჩემს ძილს ღიმილი უხდება შენი,
დაამსხვრევს სევდა ობლობის ხუნდებს,
და ყველაფერი გახდება შენი..

ვის უხარია დაგვა შორიშორ?!
ვწევარ მარტოკა, თრობით საპყარი
შენმა ცრემლებმა გული მომიშთო,
და არაერთი გაჩნდა ნაპრალი..

კაეშნით თბობა ვის გაუგია,
მაგ ყირმიზ თითებს რაღატო სცივა?!
გრძნობაზე ძვირის თქმა აუგია..
ეს ფანტელიც რომ ცვივა და ცვივა..

მე შენს აორტას როდი ვემთხვიე,
ან წამწამები როდი მახურავს,
თავბრუნახვევი შემოვეხვიე,
იმ სითბოს, ლექსმა რომ შემასხურა..

შინმოუსვლელი ბევრია ახლა,
ვიცი, გაუძლებ.. მზეო მარიამ..
მე თუნდაც ამ წამს დაგტოვებ, ახლავ..
ჩემი ცხოვრებაც ხომ სიზმარია