ზეციერო.. ამ ერთხელაც შეგვინდე,
რომ ის ამ ლექსს უნდებოდა მთელი დღე..
რა ქნას, დღემდე ვერ გაერკვა გრძნობაში..
ცუდი რაა შენი გულის ნდობაში?!

სცადე აბა ცოდვა ხელზე დატიო,
ეს ზერელე ლოცვა თუ გაპატიო..
მამაჩემთან შენთვის ლოცვას გავგზავნი,
სანამ ნახავ, ვინძლო გეყოს საგზალი

და ვინ გითხრა მჭირდებოდეს ლოცვანი,
შუამავლად ვინმე, მე და ღმერთს შორის,
ლექსი მუდამ როდია, ანარეკლი ჩემი სულისა,
ანდა გამოძახილი იმ ბნელ კუნჭულებისა...
ვით შევნიშნე ფარისეველთ ბოგინი, ლოცვას ცვლიან უფლის წყევლა-კრულვითა,
დაიწერა ჩემი სიტყვებიც და არ ითხოვს ცოდვილისგან შენდობას.

არავის უთქვამს.. პატარა იყო,
ჩემი სამშობლო.. გმირების ღირსი,
ყოველ მეათეს დასჩემდა სიცხე,
როდი მახარებს სიკვდილი სხვისი..

ვნახე ბგერათა ზღვა ქარიშხალი,
უბოლორიტმოდ მქროლავი ქვევით..
ქალი.. ძლიერი და საშიშარი,
გრძნობებს იგლეჯდა გულიდან ხელით..

ფერი არ ედო მოკლულ სიყვარულს..
შენს ბაგეებზე შრებოდა სისხლი..
ჰო.. ვერ განიცდი ახლა სიხარულს,
როცა გრძნობათა მბრძანებელს იცვლი..

თქმა საჭიროა განა ყოველთვის?!
თუთიისფერი აჰკვრია სახეს..
შენს აღსადგენად ციდან მოვედი,
რომ დაგავიწყო ტანჯვა რაც ნახე..

ვინ გითხრა, თითქოს უვალი იყოს,
შემოქმედამდე გზა.. ძლევის ღირსი,
მოვედი.. რათა მეგზური ვიყო,
და არა ვისმე მსტოვარი სხვისი..