გაისმა ცაში ხმა ბომბდამშენის,
სიკვდილის დროშა ფრიალებს ელვით,
გამოდის ხალხი, ხელთ აქვთ ოცნება,
დაიძრა სულის ტაძარი მრევლით.

მიწა იხორცებს ბავშვების სხეულს,
შუაში გლეჯენ პატარა გულებს,
ეს ისტორია კვლავ შეინახავს
ჯარისკაცების ცრემლებს და სულებს.

და ბოლო ფრაზებს, ბოლო ,,მიყვარხარ".
ბოლო ,,ნახვამდის" ან ,,კიდევ გნახავ",
ბოლო ,,კარგად ვარ", ,, მალე ჩამოვალ",
შენ კი დგახარ და მათ სიტყვებს ლახავ?!

ადამიანო, კაცი არა ხარ?
რითი არ გყოფნის სისხლის მდინარე?!
შეხედე! ბავშვი წავიდა ცაში,
დედას გონია ის კვლავ მძინარე.

ცეცხლი ბრიალებს, ცხედარი იწვის,
თვალის ფერია მებრძოლი ისრის,
კიდევ ზარს გზავნის შვილის სახელზე,
მაგრამ პასუხი ზეციდან ისმის.

ოცდასამია... ისევ და ისევ,
ისევ და ისევ გრძელდება ხმები,
სული წაართვი და საზღვარს მიღმა
დაახოცინე ერთმანეთს ძმები.

ცას დასდებია კვლავ ნაცრისფერი.
შეშფოთებაო თურმე გამოთქვეს,
შიშით მოცული ქვეყნის იმედად
ძლივს ერთ სიტყვა სადღაც ამოთქვეს.

ეს არის დიდი ადამიანი?
ამით ამაყობს კვლავ დედამიწა?
ეს არის რწმენა, ჩვენ რომ გვასწავლეთ?
რა დეგრჩენით? დედა და მიწა!

ვიცი იბრძოლებს, ბოლო სუნთქვამდე
წინ მიუძღვებათ უშიშრად ლომი.
შენ გეშინოდეს მისი თვალების!
რადგან მან უკვე მოიგო ომი!