ისევ ღამეა ბინდით მოცული,
მე კვლავ ქუჩებში დავიარები,
ქარი მძვინვარებს, ვუყურებ ზეცას,
მთვარეც დამყურებს ნამტირალევი.

ვერ უმკლავდება გონება ქაოსს,
გათავისეფლდა თითქოს ფიქრები,
გადაეფარა მთვარეს ღრუბლები,
უფრო დაბნელდა ირგვლივ ქუჩები.

უკიდეგანო ფიქრი, ოცნება,
ტვირთად დამაწვა, გზა ჩამიხერგა,
ქარს გავატანე, მტვერს შეერია,
ცაში ინათა თვალთ გამითენდა...

შენელდა ქარი, ჩამოწვა სუსხი,
დაისადგურა სიჩუმემ წამით,
კვლავაც განათდა, დაიწყო თქეში,
წვიმის წვეთებით ვტკბებოდი ღამით.

აღარ მადარდებს სიცივე, წვიმა,
ჩემს გულს ზედმეტი აღარ ერია,
გამოიდარებს, გზას გავაგრძელებ,
აქ ხომ მუდმივი არაფერია...