მე დღემდე ვწყევლი მარტოობის შეჩენილ დემონს,
და, სადაც ნეკნი გამომიღეს, მძინარეს, ალაგს,
შენ სიმბოლიკავ ცდუნებისავ, ბუნებით გველო,
ვაშლის საჭმელად ნეტავ ვინღა გატანდა ძალას?!

გამოვიგლოვე ღვთაებრივი საწყისი ჩემი,
რა შემოქმედის ნაბოძები დავმარხე პირმშო,
შენმა სიხარბემ გადარია სისხლ-ხორცი ჩვენი,
და დედით, მამით, გვარით ერთი სისხლში დაახრჩო..

შესჩუხჩუხებდა ცაში უფალს პირველი სისხლი,
და სადღა იყო, მაშინ, მითხარ დედობის მადლი,
ვიცი.. შერჩენა არ გიყვარდა არაფრის სხვისთვის,
და ყველა შენი ბოროტება დაჰყვა შენს გაზრდილს..

ღვთისმოსაობა არ დასცალდა ჩემს პირმშოს, აბელს,
მეტის მოხვეჭის ანგარებამ წაგვართვა სახლი,
შენი ნაშობი სცოდავს ყველგან, ტყუის და ამხელს,
ანგრევს ორჯერ მეტს ვიდრე შექმნის ნიჭი აქვს ახლის..

თავადვე გშობე ბოროტებავ ედემში, ძილში..
ცხადში წყევლადვე რომ ექეცი მოდგმას ადამის,
რა ეშმაკს სძალუცს შენს სიგველეს ჩაუჯდეს წილში?!
გაუმაძღრობავ, რითი იყო ცუდი ატამი?!

რა დაუწუნე მსხალს ანდა კომშს ყვითლად შემრეშილს,
განა ღმერთობის გაგესინჯა ოდესმე გემო?!
ჩანს ტვინიც ბლომად ამაცალეს, რომ არ შეგეშვი
და მარტოსული არ გაგიშვი მიწაზე გვემად..

თავი ვიმართლე, შენი ხათრით, ვის ვატყუებდი,
მე უგუნური, რა მინდოდა, ან რა მეგონა,
მაგრამ ალბათ მეც მეტი მსურდა.. თავს ვიტყუებდი
და აჰა ტკბილად შევაბერდით ერთურთს, გოგონა..

ისე ტკბილი ხარ, როგორც გესლი, ხარკი და ღამე,
ისე მინდიხარ, სიკვდილივით.. ცეცხლივით.. ალო..
ო, მინდა გითხრა, სიხარულო, რამდენი რამე,
ჰო, ნებით ჩემი ბნელეთიც და მზეც შენ ხარ ქალო..

და რაკი უკვე დაგვილეწავს სამოთხის კოკა,
და რაკი უკვე გვიგემია საცდური გველის,
რაც შენ ხარ მხსნელი, ის მძლეთამძლე გახლავარ ჰოდა,
თენდება ტანჯვა საკნის თაღზე, თბილი და ძველი..