დასჩემებოდათ თვალებს გადაღლა,
გონმა ხომ ბრძანა გრძნობათ დამალვა...
ხვაშიადს ცლიდნენ ოცნების მიღმა,
სატრფოს ნაკვთებზე მზე სხივებს შლიდა.

აკლდამის თხემზე აცეკვდნენ იმ წამს,
დუმილის ჰანგებს აღმოხდათ გრგვინვა,.
განისვენებდნენ სხეულნი მიწას,
სულნი გაჰფანტდნენ კისკისით მითქმას.

ჩამარხულთ სევდა გამოჰყვა პირქარს,
სიცოცხლის გემო როს მისწვდა ფიცარს.
აქ ნუღა მოხვალთ! მივაწყდით ღვთის კარს,
ამაოებას ცრემლებით გვირთავთ?!..

და ეს ხმაც მხოლოდ სიღრმეში აღწევს,
ზედაპირს ჯერარ ჩამცდარან აქეთ...