მუქ ღრუბლებს შორის როგორც გული - წვეთები ფეთქავს,
ახლა მომინდა ორი სიტყვა სარკესთვის მეთქვა,
სარკე, რომელიც უსიტყვოდ მისმენს,
მისმენს და მითმენს,
არად აგდებს ურითმო რითმებს.
დიდი ხანია მივეჩვიე მარტო სიარულს,
აღარც ვწერ და ვეღარც ვხატავ სიტყვებს მხიარულს.
მე მივეჩვიე მარტო საუბარს,
მარტო გატანას,
და ტკივილების მარტო ატანას,
ჩემი რითმებიც პატივს მცემენ -
როგორც ღმერთს და როგორც სატანას.
სიტყვები ფიქრის -
(და არა ლიქვნის)
წყვდიადში მიქრის,
ეს სიმარტოვე მე კომფორტს მიქმნის.
სიბნელეში და წყვდიადში, სადაც
ამ ემოციებს გაუდის ვადაც!
უსაძირკვლო და უკედლო სახლის
მფლობელი ხალხის -
ბინძური სული,
გახრწნილი გული,
გრძნობები ნული,
და მხოლოდ ფული,
სიბოროტეში და ჭაობში მშვიდად ჩაფლული,
აღქმაში რთული,
ეგოთი და თვითგანდიდებით მუდამ გართული,
მიწისქვეშ დანტეს მეცხრე სართული!
და ამ ყველაფერს არ მოაქვს რწმენა,
სჭირდება თმენა,
შესაბამისად - დუმდება ენა,
და ნადგურდება აზრები ქვენა.
დასასრულ:
ზოგჯერ დუმილი აუტანელი რომ იცვლის ფორმებს,
არად დაგიდევს აღარც ეთიკას და აღარც ნორმებს!

[H]

15.01.2023. 23:45.