ვფიცავ, მე ასე მეგონა
რა ღვთისნიერი ქალია,
ისე ლამაზად მიღიმის
სულ ანთებული ალია,

გაფანტულია, ვიჯერებ
რაც მითესია სიკეთე,
შენი წარბების შემყურემ
გული ვერ გამოვიკეთე,

აი, ეს არის თვალები
ლამის სიმწრისგან დავმუნჯდე,
ვის დაუთმია თავისით
გულის სითბო და საუნჯე

/ ილია ჩხარტიშვილი / (ლომუსი)