გარდასულ დღეთა ლანდები ტირის,
დახარჯულ ძალებს გლოვობდა სული,
ფიქრები მუქი ტოვებდა შრამებს,
გული ლამობდა გასცლოდა წამებს.

როგორი ცივი ვიყავი ადრე,
ყინულის ლოდებს ვზიდავდი მხრებით
და არ მეგონა გავძლებდი ასე...
სამარადჟამოდ ტკივილით სავსე.

მაგრამ სიცოცხლე მიხმობდა ძალზე,
დამინახავდა,მიცნობდა სადმე...
და ფორთხვა-ფორთხვით ვიარე გზაზე,
ეს შენაძენი ყველაფერს ავსებს.