აღარ უყვარხარ არავის,
დედამიწაზე ასეა თურმე.
ჩქარ მდინარეში, წყალი მდორდება,
სავსეა უკვე.
აღარც, ის ხე ჩანს,
ჩიტი რომ ეჯდა ბუდეს.
აღარც ბავშობა თურმე,
რომ მიგვისჯიდნენ კუთხეს.
დრო, რომ გაგვირბის,
ამას,ვეღარ ვგრძნობთ.
მერე, დავითვლით წუთებს.
კარს, მოგვადგება შავი სიბნელე,
და დაგვაკლდება გულებს.
ნეტავ, სადახართ, ან სად წახვედით,
აი, ღამეა უკვე...