ვინ აიტანს გარდასახულ, მოურჩენელ იარებს
დადიან და უყურებენ უცხო მოყმის წინაპრებს,
თამაშობენ ნაირსახეს, თითქოს რაღას განიცდის
რომ უყურო პატიოსნად, წუთსაც აღარ დაგიცდის,

საჭიროებრ დაგირეკავს, გეკითხება ორიოდს
მერე აგითვალისწუნებს, გაძლევს მცირე პერიოდს,
ნაცარს გაყრის თვალებში, თითქოს აღარ უნდიხარ
ისე წაიჭიკჭიკებს, ფიქრობ ერთი გუნდი ხართ.

პ.ს ეს კონკრეტული დღევანდელი ადამიანის ზოგად შინაგან სახეს აღწერს, თუ როგორ გიცინის, გაჩვენებს, რომ შენი ერთგულია და ზურგს უკან ღირსებას გილახავს. სამწუხარო რეალობა :)) შესაძლოა თავიდან ვერ გაიაზროთ, თუმცა რამდენიმე წაკითხვის შემდეგ აშკარად მიხვდებით რისი გადმოცემაც მსურს.