უსამართლობის ზღვაში შევცურე,
სადაც ტალღები არავის ინდობს,
უფსკრული მითრევს,გაცურვას ვლამობ,
ამაოება მერწყმის წვეთებად,
ძალს არ ვიშურებ ამოსასვლელად,
თუმცა ამაოდ, ისევ მითრევენ,
უძლურებაში მყოფი ვარ ისევ,
ისევ მეცნობა გრძნობა წყვდიადის,
კაშკაშა მთვარე ურცხვად მატარებს,
შიშვებ სხეულზე თავის თეთრლ ლანდებს,
წვიმა არ წყდება,
მზეც იმალება,
ზღვები ბობოქრობს,
მთები იშლება.
ტალღების ზემოთ ვიჭრები ისევ ,
მაგრამ სხეული უმოქმედოა,
უკვე ერთია ყოველი:
დარდი, სევდა და ნაღველი.
ვეღავ ვგრძნობ სიმძიმეს სულისა,
სიმსუბუქეში ვეშვები.