სარკმლებს ამშვენებენ, მერცხლების ჟღურტული,
სხივები ლაღად სახეს ეფინება,
თვალებ დახუჭულს მზე მეფერება,
დილის მზიამ მადლს რა შეედრება?!
გარეთ არემარეს კვლავ შეტყობია
შემობრძანება უკვდავი დროის,
გაზაფხულდება, ბუნება იღვიძებს
და ჩემს გულს გალოდილს, წვეთებათ დაღვრის.
ღამეც მეტად თბილი, ჰანგებს აყოლია,
მთვარე გადმოჰყურებს ბუნებას მედიდურად,
თეთრად უნათებს გზას სულ დაკარგულებს,
ჩემი გულის დარდებს უჩუმრად იზიარებს და
განაწყენებული ზევიდან გადმომიმზერს,
მთვარე მონარნარე,
მთვარე მოკაშკაშე,
მთვარე ჩემი, მესაიდუმლე.


და მაინც დილის მზიან მადლს რა შეედრება?
- მთვარე, მთვარე მოკაშკაშე.