მე, ერთ დროს ცეცხლი,
მინავლებულ ნაკვერჩხალს ვგავარ.
ვეღარ ვხმაურობ ძველებურად,
როგორც გრიგალი.
გადაითოვლა ვნებები და აღარ აგიხდი,
ოდეს ნანატრი და შეშლილი შენი სიზმარი.

ახლა ჩუმად ვარ.
მშვიდად ვუცდი შენგან განაჩენს...
და აღარც შენი მოუკლავი მტანჯავს წყურვილი.
და გელოდები, იქნებ მიხვდე რომ პასუხია,
რომ ყვირილია,
რომ ჩხუბია ჩემი დუმილი...

მაგრამ ყოველთვის საკუთარი გჭამდა ტკივილი
და ვერ ხედავდი, რომ ღიმილში ვმალავდი სევდებს ....
და ახლაც ბრაზობ, რომ ვერ გათბობ ზამთრის მიწურულს.
შენს თავზე სწუხხარ,ჩემო,
ისევ და არა ჩემზე....

ვე რა