დროს ვიმსხვრევ თითებში, როგორც წვრილ ლოლოებს ზამთარში ვამსხვრევდი. რომ შენი წასვლიდან ტკივილი დამჩემდა, მე გულის არეში. დამსხვრეულ ყინულებს მზის სხივი არეკლავს საოცარ გამებში... ვფიქრობ და ძალიან განვიცდი, არ უნდა გამეშვი!
იყო დრო როცა, საზეიმოდ ნაკეცი კაბა ტანზე მომჯდარი გქონდა როგორც ქარის ალერსი. ახლა უშენოდ აწ უკვე განვლილ ქუჩებს რომ დავალ მტკივხარ რატომღაც. მაგრამ ასეა... უნდა გამეშვი.