მინდა დავიწვა,გადვიქცე ფერფლად,
რომ მორჩეს გლოვა დღეგრძელიანი;
მსურს,ამ გრძნობებით გავიქცე შენთან,
რომ დაგანახო დღეები მზიანი.

ახლა მე ვუმზერ იმ ვარდის რტოებს,
მიდევს გრანელის ლექსთა კრებული;
გიგონებ,ახლაც,სევდიან პოეტს
და ვზივარ მარტო,ჩაფიქრებული.

გავიდნენ დღენი,დარი ვერ ვნახე,
მოწმეა ამის წმინდა უფალი;
ეს სიყვარული ყოფილა მახე
და ვერა გავხდი თავისუფალი.

ამ სიყვარულის ვარ პატიმარი,
ციხის კედლებში გამომწყვდეული;
გთხოვ შემ მიშველე,შენ მარიამო…
ვარ გულმოკლული,გადაკარგული.

სენაკის კუთხეში ჩუმად ვტირი,
დღე-ღამე ისმის ჩემი ქვითინი
და ეს ცხოვრებაც ჩუმად ჩამივლის,
ისე,რომ დარჩება კვლავ ცვეთილი.

გულმა ვერ მოუკლა ბავშვს ოცნება,
მაგრამ არაერთხელ დაიტირა;
ეს იყო,ალბათ,მერვე საოცრება,
ვერონამ შენ რომ ვერ დაგივიწყა.

სხვას რომ არავის შეავლო თვალი,
ზედაც არავის რომ არ შეხჰედა;
ტრფობა იყო მისი გალავანი
და ერთადერთი ტკბილი შეგრძება.

რა მწარეც არ უნდა ყოფილიყო,
ერთ წამს არ ვნანობ და არ ვინანებ;
სხვა ქალაქს ვიყო,უცხოეთს ვიყო,
მოსვლას მაინც არ დავიგვიანებ!

განთიადისას მორიგ ლექსს გიწერ,
ვფიქრობ გახსოვვარ,ხანდახან მაინც;
იცოდე,შორიდან ყოველთვის გიმზერ,
სტროფებს ვატან უამინდო მაისს…