ისევ დამიდგა მძიმე წუთები.
ღამე დამძიმდა, ვეღარ გათენდა.
ცრემლი ბალიშებს დაედო ღვარად.
იქნებ გათენდა? ჩემთან დაბნელდა.

წარსულზე ფიქრი თავს არ მანებებს.
როდის გაივლის მშფოთვარე ქარი.
ალბათ ოდესმე განვიკურნები
თუმც ეს ტკივილი, ახლა აქ არის.

-,,მიგატოვაო " მეუბნებოდნენ,
საკუთარ მამას აღარ უნდოდი.
ხოდა არ ენდო არვის არასდროს
ერთ მშვენიერ დღეს მარტო იქნები.

-"საკუთარ მშობელს, რომ არ უნდიხარ
და რომ უარგყობს, -,,შენ არ მჭირდები"
ვინ შეგიყვარებს?! ვინ მოგევლება?!
ზამთრის სუსხშიც კი მარტო იქნები.

ნუ მიწყენ სატრფოვ თუ ვერ გავიგე
შენი ნიშნები სიყვარულისა.
მე ხომ ავად ვარ, ვერ ვიკურნები
თვითშეფასების ქონა რთულია.

ვიცი დაგღალე ბევრი კითხვებით
მინდა დავრწმუნდე მართლა გჭირდები?
ეჭვებს ვერ ვშველი და ვერ ვივიწყებ,
ერთ მშვენიერდ დღეს მარტო ვიქნები.

ახლაც მარტო ვარ, თითქოს ვეჩვევი.
სიჩუმე ჩემი მხარდამჭერია.
მაგრამ რა ვქნა, რომ გული დამძიმდა
და სუნთქვა უკვე არ შემიძლია.