მახრჩობს უშენობა...

შენი სურნელია ქუჩის ყოველ კუთხეს... თითქოს ამ ქალაქში სუნთქვაც გამიჭირდა... მახრჩობს უშენობა... ვეღარ ვეგუები...

მოცელეს ხმები..

მოცელეს ხმები.. აღარ ისვრიან,ვიღაც გადურჩა სიბრძნით წვალებას,მელოდებოდი.. მე არ მისვრია..არც ტყვია ნიშნავს გარდაცვალებას..გიჟი არა ვარ, მინდა, იცოდე, სულმკვდართა სახლის ხისფერ კედლებში,მიჰკივის ისევ, უხმობს

ლოცვათა სამყარო

პირველად როცა ვიგრძენი სითბო,პირველად როცა სიბნელე მორჩა,ეს იყო წამითი ფიქრი როდესაც,პირველად ვისმინე დედისგან ლოცვა.თვალები დავხუჭე, მითრევდა ფიქრიც, თითქოს ზღვებმაც ღელვა შეწყვიტეს,თითქოს

დაუვიწყარ გოგოს

მე ყოველ დილით ვიღვიძებ ფიქრით თუ როგორ გითხრა ეს სიყვარული მაგრამ ყოველთვის ვარ იმის შიშით ეს პასუხი არს უარ ფარული

ერთადერთ მშვენიერს

მივუძღვნი მე ერთ ლექსს ქეთევანს მშვენიერს რომელიც მამყოფებს მე მუდამ ბედნიერს მაგრამ მან არ იცის სულაც არაფერი არ იცის რომ არის ამ სიცოცხლის ფერი

დღე და ღამე...

საღამოობით, როცა ბნელდება,შენ მისი სახე ლანდად დაგყვება,და მთვარე როცა ამობრწყინდება თვალწინ გიდგება მისი მშვენება...ზოგისთვის ღამე არის დაწყება, დაწყება სევდის, გრძნობათა ღელვის,ღამე, როდესაც ცდილობ ივიწყო მისი სახე

მომეძალა ლექსის წერა

ისევ მომეძალა ლექსის წერა ფერებს დაეკარგა ხიბლი ემოციის. დილა აღარა გავს წინა დილას ფიქრსაც აეშალა სევდა უშენობის.

უთქმელი სევდა

და მე ვინა ვარ? მე სევდა ვარ შვილმკვდარი მშობლის დედა ვარ მკვლელის უსიცოცხლო ... და ვარ მოკლულიც. მიწა ვარ და გთხოვთ მეც დამინდეთ ტკივილი მყოფნის ამდენ „თოთო ბავშვს“ როგორ შევძლებ... როგორ მოვუვლი.

მონატრება

იცი? ძნელია, როცა რომ გიყვარს,გიყვარს და ამას ვერ ეუბნევი,ძნელია, როცა სიზმრებში ხვდები და მიყვარხარო ვერეუბნევი,ძნელია, როცა სულ გელანდება და მისი სახე ლანდად დაგყვება.ძნელია, როცა ყველგან მას ხედავ და მონატრება

მოხუცის ხვედრი

ოჰ,რა ძნელია მოხუცის ხვედრი აუტანელი,დაუნდობელი,შენ კარგი გინდა შენი თავისთვის მაგრამ გაგტანჯავს წუთისოფელი.რა კარგი იყო ახალგაზრდობა, სახე ლამაზი,ტანი წერწეტა აწ სახე მახინჯს, წელში მოხრილსა აღარც კი გინდა თავის შეხედვა.